Dat geldt voor de heren en dames politici, die vandaag, 14 oktober, in België op gemeentelijk vlak al dan niet (her)(ver)kozen worden. Dat geldt voor de kiezers, die in het stemhokje vandaag maar beter bewust een hokje inkleuren. Dat hokje bepaalt de toekomst van jezelf, de Belgische bevolking, de migranten, alle vluchtelingen om welke reden dan ook, en alle wereldburgers. Zoals een kleine ruzie de kiem bevat van grote onenigheden tot oorlogen op wereldvlak, zo kan een kleine rode stip van de kiezer in een klein land als België bepalen wat er globaal op ons ligt te wachten.
Kiezen doe je op basis van feedback die je kreeg op vorige beslissingen, of van de vorige ambtstermijn(en) van de heren en dames politici. Het verleden, maar vooral de consequenties van wat in het verleden gebeurde, bepaalt de toekomst. Vooral op gemeentelijk vlak is dat heel voelbaar. Het niveau dat dicht bij het volk staat, dicht bij de burgers.
Niettegenstaande laat die naaste verkozen buur, je wel vaak in de kou staan en ga je op zoek naar creatieve oplossingen. Je hebt meer aan die niet-verkozen buur waarmee je samen met nog andere niet-verkozen buren een buurtwerking begon. Tegenwoordig ontstaan veel burgerinitiatieven, er zijn al veel communities of gemeenschappen rond moestuinen, of om het laatste groen van de buurt te vrijwaren, om ergens een voedselbos op te richten en te onderhouden of om een ‘echte’ boerderij van de toekomst op te richten.
Voedsel kweken doen we in de toekomst voor de gemeenschap, en een gemeenschap telt 150 individuen, want meer kan een mens niet tot vriend of kennis maken. En dan moeten er allemaal lokale gemeenschappen naast mekaar bestaan. X maal 150 individuen, elk met hun enkele hectaren grond. Wat een lappendeken krijg je dan? Waar is de diversiteit? Riskeren gelijkgestemden dan niet mekaar op te zoeken, gemeenschap per gemeenschap, toch in elk geval die waarvoor je veel sympathie hebt en hetzelfde als jou denkt?
Zoveel bedenkingen jagen door mijn hoofd op weg naar het kieshokje. Het zijn allemaal realiteiten om over na te denken. En dan heb ik het nog niet over het warme najaar gehad, de herfst is al bijna een maand bezig en toch heb ik mijn zomerkleedjes en -shortjes en t-shirts nog niet opgeborgen. Terwijl Michael de ene boom na de andere ontwortelt aan de andere kant van de wereld, rijpen in mijn tuin de vijgen als nooit tevoren, laat de magnolia zijn rode zaden zien, laten de bladeren de bomen los omwille van de droogte en (nog) niet omwille van de logische opeenvolging van de seizoenen en dus de herfsttemperaturen en -omstandigheden. En begin ik te hunkeren naar wat koude, naar een verlangen om de zonnewarmte te voelen, naar lange avonden bij het haardvuur om een en ander te overdenken. Zoals je vroeger in de winter kon doen, terwijl het buiten vriest dat het kraakt. Vroeger. Voordat het klimaat veranderde.
Vandaag hebben de Belgen gekozen. Als het meezit voor de ondersteuning van burgerinitiatieven, voor veilige straten waar de fiets koning is, voor meer woonkansen voor achtergestelden, voor regeneratieve landbouw, voor gelijke rechten, voor diversiteit, voor transgenders die een danscarrière tegemoet gaan, voor ruilsystemen in plaats van geld en kapitalisme, voor fair trade, voor voedselbossen en korte keten, voor papieren voor sans-papiers, voor een samenleving, voor voor voor….
Morgen is er weer een dag en doen we gewoon voort. De verkiezingen liggen dan snel achter ons.
Karin Hanus