Permacultuurfestivalitis
De festivalmicrobe die in de lage landen hoogtij viert, vooral in België, verspreidt zich weer. Elk weekend in de zomermaanden kan je in een of andere grootstad tot kleinste gehucht een festival beleven. Elk festival heeft zo zijn eigen thema of doelgroep: Pennenzakkenrock, Rimpelrock, Dranouter folk festival (vroeger toch), Jazz in Gent, Pukkelpop enzovoort enzovoort. En wat denk je van het Permacultuur Festival in Sint-Truiden?
You’re kidding?
Neen, helemaal niet: het Permacultuur Festival viert dit jaar zelfs zijn 5e verjaardag. Het is op dit festival, op de eerste versie anno 2014, dat min of meer een mini-kiempje werd gelegd voor een gezamenlijk tijdschrift voor de Nederlanden. Het is niet op die plek geboren, in de Permacultuurtuinderij Samenland en het naburige mooie Kasteel Nieuwenhoven, maar het kwam daar wel al ter sprake, en het is ongeveer een jaar later dat een paar andere Nederlanders en Vlamingen, niet noodzakelijk aanwezig op het festival, er de lont in staken. De ouwe rakkers doen dus nog altijd mee, en er dienden zich enkele nieuwelingen aan. Eigenlijk is de redactieraad nu al anderhalf jaar stabiel.
De permacultuurmicrobe verspreidt zich
Maar daar gingen we het niet over hebben, eens even niet over onszelf maar over het Festival. Je kon er ook over lezen in ons vorige nummer (nummer 10) over kringlopen.
Elk jaar komen er meer dan 200 mensen permacultuur ‘leren’: zowel beginnelingen komen er hun eerste stapjes zetten, alsook ouwe rotten in het vak. Door uit te wisselen, tijdens workshops maar ook daarbuiten, tijdens het eten, of ’s avond bij een pint, vindt iedereen er zijn gading en keert ieder vol energie naar huis. ‘Volgend jaar ga ik weer naar het Permacultuur Festival!’ En het jaar erop voel je je misschien klaar om een workshop te geven en jouw ervaringen te delen met weer een nieuwe horde permacultuur-geïnteresseerden en … ook ouwe rotten in het vak! Volgens de website zijn er dit jaar 340 inschrijvingen!
Tot nog toe gaat het Permacultuur Festival altijd op dezelfde plaats door, in Sint-Truiden, België. Misschien komt daar ooit verandering in, en wisselt het met een andere plaats in Nederland of Vlaanderen of misschien komen er ooit meerdere festivals? Of … Ach het zal zichzelf wel uitwijzen!
Wat is er te doen?
“Het programma is heel breed en divers. Overdag zijn er veel workshops, lezingen, discussies en wandelingen. Soms theoretisch over bijvoorbeeld permacultuur-ethiek of het ontwerpproces. En soms praktisch zoals over fermenteren, vlechtheggen maken of bouwen met wilgen.
Op het beschutte binnenterrein van het Kasteel kan samen gegeten worden. ’s Avonds is er vaak muziek of dans. Maar de belangrijkste activiteit ’s avonds is praten met elkaar, al dan niet bij het kampvuur! (Deze vrijdagavond was er veel ambiance met de voetbalwedstrijd België tegen Brazilië op groot scherm die met 2-1 werd gewonnen door de Belgen! – mocht wel even gezegd 😉
En er is een info-markt waar permacultuurprojecten zich kunnen laten zien. Ook Permacultuur Magazine is er uiteraard bij.
“Er is dus veel te doen, maar niets is verplicht, je kan ook gewoon lekker uitrusten bij je tent of een boswandeling maken!” (citaat van Rutger Spoelstra – in Permacultuur Magazine nummer 10, pag. 40)
Nog nooit van gehoord?
Dat verbaast me niet. Er wordt niet zo heel veel reclame voor gemaakt. Degenen die het kennen en weten, surfen als vanzelf in maart naar www.permacultuurfestival.eu en schrijven zich in. En tegen dat jij het te weten komt, is het volzet …
Wil je er volgend jaar bij zijn, dan kan ik maar een ding zeggen: noteer nu al ergens dat je in de maand maart 2019 naar de website moet gaan om je in te schrijven voor editie 2019, het eerste volledige weekend van juli!
Ik beloof dat ik de workshop die ik er dit jaar geef, over de bouw van een walipini (verzonken serre), volgend jaar ook zal geven …
Tot volgend jaar!
Karin Hanus