De mensen in het voedselbos

door

Onder de blogs die wij schrijven over het voedselbos, staan steeds dezelfde namen.  Maar een communicatie-werkgroep is niets zonder de rest, wij zijn maar een radertje in het geheel. Dus hoogste tijd om eens enkele blogs te wijden aan een aantal  vrijwilligers en onze diversiteit te vieren! Met deze keer: Annet, Elise en Gerrit.

Een witte border met meer functies dan je zou denken.

Annet Donderwinkel woont al 24 jaar in de buurt. Voorheen was het gebied waar nu het voedselbospark is aangelegd grasland en een maisakker, waar ze vaak met haar hond Spike liep. Annet was in het prille begin van het voedselbos net aan het revalideren en kon haar werk in de zorg niet meer oppakken. Tijdens wandelingen door het veranderende gebied maakte ze geregeld een praatje met vrijwilligers, en genoot ze van de sfeer. Na de eerste burendag gaf ze aan dat ze wilde komen helpen. Fysiek zou dat lastig zijn, maar organisatorisch kon het wel.

Annet bleek helemaal op haar plek te zijn in de werkgroep Entree. Daar lag een bijzonder plan, namelijk om de ruigte weg te werken met borders met witte bloemen. Een in de eerste instantie omstreden plan, omdat je vanuit de permacultuur uitgangspunten graag gebruik maakt van eetbare of andere bruikbare gewassen en met de natuur mee werkt. Het traditionele siertuin-tuinieren laat je dan liever achterwege. Een gecontroleerde witte border komt daar al gauw bij in de buurt.

Toch overtuigde het beplantingsplan van Annet en Nancy. De witte bloemen waren uitgangspunt maar ze gebruikten wel een polycultuur, met bruikbare planten met functies voor de mens. Daarnaast bedienden ze vooral de insecten, met een lange bloei-boog zodat er elk moment wel wat voor ze te halen zou zijn.

Annet is trots op het resultaat, en de border blijkt onverwachte functies te hebben voor het geheel. “Het stelt mensen gerust. Het is een overgangsgebied tussen hun eigen tuinen en het wildere, onbekende ontwerp van het voedselbos. We moeten er inderdaad veel werk in stoppen door te wieden en water te geven. Dat lijkt in de eerste instantie een nadeel. Maar wij zijn er dus wel regelmatig, en mensen komen dan even een praatje maken. Ik vind dat gezellig. Er zijn ook ouderen in deze buurt die zich wat alleen voelen, voor hen is zo’n ontmoeting heel belangrijk. Dus het is fijn om daar dan te zijn. Daarnaast hebben veranderingen tijd nodig. Een voedselbospark waarin niet de mens, maar ook andere levende wezens belangrijk worden gevonden, ziet er anders uit. Onze entree geeft een beetje houvast”.

Ze moet wel blijven oppassen dat ze in haar enthousiasme niet te veel hooi op haar vork neemt. Het voedselbos lijkt haar fysieke klachten soms naar de achtergrond te duwen, en dan moeten de andere vrijwilligers zeggen dat ze nu toch echt even moet komen genieten met een kopje koffie!

Een rozenpoort die twee verschillende werelden verbindt.

Gerrit groot Wassink had als buurtbewoner al vanaf het begin interesse in de ontwikkelingen in het gebied.  Het sprak hem erg aan dat er een plek werd gemaakt zijn waar iedereen van fruit en notenbomen zou kunnen plukken. Tijdens zijn wandelingen sprak hij af en toe met een vrijwilliger en het gesprek kwam een keer op het volgen van je hart. Toen zijn werkzaamheden in de geestelijke gezondheidszorg ophielden besloot hij zich dan ook actief met het voedselbos te gaan bezig houden.

Gerrit heeft wat burgerlijk ongehoorzame kanten. Hij trekt graag zijn eigen plan, en zo kan er ook wel eens opeens een nieuw pad ergens worden aangelegd of er is een stuk ruigte gezeist  zonder dat daar veel woorden aan gegeven werden. Als stille kracht voelde hij zich op zijn plek als “werkpaard” (de aanpakkers van het voedselbos die overal worden ingezet) Maar hij haakte ook aan bij de werkgroep ontmoetingsplaats. Daar zorgde hij dat we bijzondere druiven van een lokale wijngaard konden aanplanten, zodat we in de volgende zomers heerlijk in de schaduw kunnen zitten.

Dankzij Gerrits achtergrond in de zorg was het ook niet verwonderlijk dat hij meteen contact legde met de nieuwe bewoners en het personeel van GGZ instelling Philadelphia toen zij de afgelopen zomer hun nieuwe gebouw in trokken. Als beeldend kunstenaar en vanuit zijn technische kennis ontwierp hij een rozenpoort die de verbinding ging vormen tussen Philadelphia en het voedselbos. Door deze poort kun je altijd de twee verschillende werelden instappen. Met de tuinwerkplaats,  de timmerwerkplaats  en de culturele werkplaats van de buren maakte hij de poort, en deze werd tijdens de burendag feestelijk geopend door de burgemeester en Philadelphia bewoners Davy en Ronald.

Het ontmoeten van mensen gaat heel makkelijk in het voedselbos maar ook in de buurt, want het voedselbos is altijd een goed onderwerp om een gesprek te beginnen. “Tegenwoordig gun ik mezelf meer de rust om een praatje te maken dan ik vroeger deed. Zo leer ik door het voedselbos ook weer nieuwe kanten in mezelf kennen.”

Voeding uit gezonde systemen.

Elise te Woerd woont pas 2 jaar in Hall, het buurdorp in de gemeente Brummen. Ze moet wel even een stukje fietsen om bij het voedselbos te komen, maar dat doet ze graag. Nadat haar man Ruud een aankondiging had gelezen dat er een voedselbos in Brummen kwam, is ze gaan kijken. Op hun eigen terrein willen zij ook een voedselbos maken, dus het zou wel eens leerzaam kunnen zijn en bovendien een leuke manier om gelijkgestemde mensen te ontmoeten.

Het project blijkt inderdaad inspirerend te zijn voor Elise. Ze heeft veel interesse in de functie van voeding voor je gezondheid, en ze is ervan overtuigd dat dat begint bij het telen van voedsel in een gezond systeem. Zonder gif of kunstmest. Dat maakt een voedselbos heel interessant. Inmiddels heeft ze een voedselproject waarbij ze gezonde recepten maakte voor een zorginstelling in de buurt. Ze wilde daarmee laten zien dat je niet duurder uit hoeft te zijn wanneer je voor biologische producten kiest en eens wat minder vlees op het menu zet. Je kunt dan nog steeds heel lekker eten, als je maar beschikt over  goede recepten. De eerste reacties zijn enthousiast. Bewust omgaan met voeding is in deze zorginstelling opeens op de kaart komen te staan en dat is winst voor de bewoners en voor het personeel.

Het voedselbos heeft een speciale plek in haar hart. “Er gebeuren hele interessante dingen, met de natuur en met de mensen. Ik zit in de werkgroep kruidenspiraal, en die wordt steeds mooier. Zelfs in dit eerste seizoen al. Wat ik het mooiste vind; we zijn met veel mensen en de contacten verlopen niet altijd even soepel. Maar dat hoort erbij. Elkaar steeds opnieuw vinden ervaar ik als een mooie uitdaging. We vliegen allemaal een beetje in en uit. Maar op momenten dat het erop aankomt, dan staan we er toch maar met zijn allen. Dan zetten we samen onze schouders eronder, en komen er mooie dingen tot stand. Daar geniet ik ontzettend van.”

Met dank aan Annet Donderwinkel, Gerrit groot Wassink en Elise te Woerd.

Interviews: Chantal van Genderen Foto’s: Voedselbos Nieuwe Erven.

Eerdere blogs van Voedselbos Nieuwe Erven

Plaats een reactie