De tijd vliegt: onze oudste dochter zit in het laatste leerjaar en dan houden vele klasgenootjes, in deze tijd van het jaar, een communiefeest. Wij doen daar niet aan mee, onze dochters zijn niet gedoopt, maar we houden er wel aan deze periode te erkennen als een serieuze stap in het leven. En dus iets speciaals te doen. Kinderen staan aan de drempel van verzelfstandiging, hun verantwoordelijkheidszin groeit, hun lijf doet rare dingen en de wijde wereld gaat voor hen open.
Net zoals 5 jaar geleden (het eerste lentefeest n.a.v. de eerste communie) zochten de 6 ‘ketters’ elkaar op. In januari zaten we, 12 mama’s en papa’s, rond de tafel te brainstormen hoe we het deze keer zouden aanpakken.
Het leek moeilijk om het lentefeest van 5 jaar geleden te overtreffen. Toen deden we al een top-activiteit, door met 2 echte gondels de Gentse binnenwateren af te varen. Dit wordt georganiseerd door de uitbater van het vegetarisch restaurant, de Panda, en is een gepast, LETTERLIJK stil protest tegen de gemotoriseerde toeristenbootjes die met luide microfoons en immer draaiende motor, vervuilend dus op vele vlakken, dezelfde wateren in hoge snelheid doorvaren. Neen, in de gondels was het echt genieten van de stilte (als er niet zo’n bromvliegboot in de buurt was) en meedeinen op de golven die de roeispaan van de stuurman veroorzaakte. Een bijzondere ervaring waar onze kinderen intens van genoten, en wij ook! ‘s Middags deden we een potluck-picknick op een groene plek in Gent, onder de treurwilgen en nog steeds in de gondels, de andere boten ver weg.
Was 5 jaar geleden de permacultuurmicrobe zijn eerste stapjes aan het zetten in mijn lijf, dit jaar stond iets permaculturistisch prioritair op mijn lijstje. Ik wist meteen al enkele concrete invullingen te geven aan de anderen rond de tafel, die meteen overtuigd waren: kwam het niet door mijn enthousiasme, dan wel door de nieuwsgierigheid bij de andere ouders naar die permacultuurplekken, en voedselbossen enzo, waar ik nu al jaren veel over vertelde en elementen van toepaste in mijn eigen tuin. Dus ik nodigde iedereen uit om samen met hun kinderen voor het lentefeest energie te gaan opdoen in het Voedselbos; de plek waar ik voor het eerst de positieve vibes voelde. Dat is the place to be!
Bert van het Voedselbos in Nokere vond het meteen een schitterend idee, en schakelde meteen ook – meer sociaal permacultuur-gerichte – Ruth van Veer en Vlam in.
Wat hebben we gedaan?
Ieders (van de lentekinderen) lievelingsgerecht gegeten onder potluckvorm.
Samen twee megatenten opgezet en voor ieder een aangepaste knusse slaapplek gemaakt.
Een kampvuur aangestoken om errond aan mekaar verhalen verteld van toen de lentekinderen klein waren. Altijd gezellig en anecdotisch grappig.
Kennisgemaakt met composttoilet en (voor de mannetjes dan) strobalenplasplaats.
Met velen de tanden gepoetst in het donker rond 1 gemetste lavabo en met een beetje water.
Vele natuurspellen en -opdrachten.
Het maken van een talisman voor de lentekinderen door de mede-gezinsleden en ook voor zichzelf van zichzelf,…. Uiteraard met natuurelementen.
Ingrediënten voor een afscheidssoep gezocht in de gietende regen, onder een kleine luifel waar de grote tafel net onderpaste, maar de omstaanders, die de groenten en kruiden sneden, nog natte druppels op de rug bezorgde.
Een vuur gemaakt en brandende gehouden voor de soep, in de gietende regen.
En natuur, veel natuur, meegemaakt!
Het weekend verliep sereen, rustig, de kinderen en de volwassenen vonden mekaar op een ongedwongen wijze, deden spelletjes, genoten van de positieve vibes en de deskundige begeleiding van Het Voedselbos.
De reacties waren eenduidig: dit was een onvergetelijke gebeurtenis, een heerlijke plek om te zijn, om te rusten, om je terug te trekken uit de stresserende, immer aanwezige afleidingen en verleidingen in de stad. Iedereen vond de nabijheid bij de natuur al een verrijkende bron om je aan te laven. Genot in alle eenvoud, zou ik het noemen! Heerlijk was dat!
Bedankt trouwens ook aan iedereen van de groep voor ieders eigen unieke inbreng en aanwezigheid!
Valt mij achteraf iets op (tijdens het slaapverjaarfeest van ons lentekind, als er 8 fietsen in onze tuin staan) . Er is nog een grote gelijkenis tussen communie- en lentefeesten: zoonlief of dochterlief krijgt een nieuwe fiets, een volwaardige volwassen mensenfiets. En dit is een traditie die al lang meegaat: want ik kreeg 40 jaar geleden ook zo’n fiets, toen al een traditie die al heel lang meeging, … En fietsen is nu actueler dan ooit, een belangrijk element die de klimaatdiscussie mee voedt, want dan nemen we minder snel Koning Snelle Autoreus.
Het fietsen op zich geeft onze kinderen al een grote zelfstandigheid en de keuze om zich inderdaad op die manier te vervoeren zonder chauffeur mama of papa in de vaak-veel-te-grote-en-veel-te-dure-benzinevretende-autobeest. Een mooie traditie!
Karin Hanus