De gedreven permaculturalist DEEL 2
Enkele maanden geleden was er de blog ‘De gedreven permaculturalist’. Deze blog is een vervolg daarop, je zult bepaalde zaken wel herkennen.
In deze prachtige zomer en veelbelovende herfst is het raar om een slechtweervoorspelling te horen, net op het moment dat wij met onze groep iets willen organiseren: ons eerste buurtfeest. Er werd veel regen en wind voorspeld. Dat vonden we niet leuk want dan komt er minder volk en we moesten uitwijken van onze tuin naar een overdekte plek. Gelukkig konden we terecht op 300 meter van ons, in het koetsiershuis in het kasteel waar de moestuinman van het kasteel, lid van onze groep, was komen wonen.
Eigenlijk was dit eerste buurtfeest een oogstfeest om te smullen van het lekkere appelsap, de knapperige frietekes met zelfgemaakte mayonaise en pompoenketchup, de heerlijke potten confituur en de hartverwarmende courgettesoep! En tot slot zou het ook een afscheidsfeest worden want het land waar we onze oogst van haalden, zou vanaf volgende week niet meer door ons betreden mogen worden. We hadden tot 1 oktober een bezettersovereenkomst ten bede, en de nieuwe maand oktober komt er snel aan.
De oogst
Allereerst steeg de spanning toen we de patatten gingen rooien: benieuwd of we nu veel aardappelen zouden vinden onder de oppervlakte aan die mooie groene planten die erop hadden gestaan. We hadden in maart en april een stuk land met een oppervlakte van zo’n 150 m² gemulcht en er een mooie boomstructuur van gemaakt (de perken zijn de stam en de takken, de paadjes blijven bloot en worden gemulcht met verhakseld hout). Eerst een laag karton met daarop zo’n 20 cm organisch bladafval uit het bos. Door het karton heen hebben we patatjes geplant op zo’n 20 cm onder het karton. Er was wat discussie geweest of we zo diep moesten gaan, maar buiten het feit dat de planten laat zijn komen piepen, hadden onze patattenplanters gelijk, want waarschijnlijk hebben ze daardoor de droogte van deze zomer overleefd! We kregen een grote diversiteit aan knollen: grote kleppers en kleine patatjes. Het waren heerlijke Alouette, een rode patat, en Agria, een goudgele patat. Op een 2-tal uren haalden we zo’n 70 kg boven. Nou, daar waren we best fier op!
Verder hadden we er nog zo’n 10-tal courgette- en pompoenplantjes op gezet in het begin van de zomer. Ook zij hadden blijkbaar genoten van de mulchlaag en niet al te veel last gehad van de droogte, want de bladeren spreidden zich nu als een mooie extra mulchlaag over de mulchlaag van het organisch bladafval, en er hingen tientallen pompoenen aan ter grootte van een basketbal…
Het feest
We waren op dat oogstfeest meer groep dan we ooit geweest waren. En dat om vele redenen.
De gemakkelijkheid waarmee we beslisten om te verhuizen. De snelheid waarmee we het lokaal – is het nu een kleine zaal of een groot lokaal? – ontruimden, borstelschoon maakten en vulden met tafels, panelen met onze missie, een drankentoogje en een frieten- en soeptoogje, was pakkend.
De groep was zelfs uitgebreider, want 4 partners van leden van de groep, deden duchtig mee, helemaal mee met, en supporter van, onze bestaansreden.
Er zaten vibes in de lucht, we gingen ervoor, we konden alles uitspreken, we zijn nog altijd die enthousiaste diverse groep, ik denk zelfs dat we letterlijk (iets uit-)straalden … Er zat energie in de ruimte.
Mensen uit de buurt stroomden toe … het was alsof ze meekabbelden op de vele regen die die namiddag viel. Zo’n 70 mensen kwamen af, genoten van de dikke frietekes – zoals alleen onze chef-kok ze kan maken – , de soep, de confituur en het appelsap. Maar men genoot ook van de anderen, mensen ontmoetten elkaar, waren blij van elkaar te zien, bedankten ons voor het leuke initiatief, en keken reikhalzend naar de toekomst. ‘Want het is toch goed dat er hier weer iets gebeurt’!
Het afscheid
Het afscheid nemen van het boerderijtje komt eraan. Nochtans voelt het nog niet helemaal zo … Toen we uiteengingen na het feest, spraken we af om volgende zondag (vandaag dus) alles te oogsten wat we gezaaid hebben en nog wat materialen en tafels en stoelen te verhuizen en de grond te verlaten, benieuwd naar wie het zou gaan en wat er van zou komen. De vorige kopers hadden afgezegd, maar het pand zou openbaar verkocht worden. Deze week ging ik al praten met iemand die de achtergrond en voorwaarden voor de oprichting van een coöperatie kent. Want misschien willen we wel met inbreng van onze groter wordende groep én de buurt dit stukje grond met boerderij en schuren zelf kopen. Maar zoals iemand van de groep het zei toen ie vorige zondag van het feest vertrok. “Dit verhaal is nog niet gedaan, er gaat nog iets uit de bus komen, ik voel het gewoon, vanuit onverwachte hoek gaat er steun komen.”
Het verhaal van de boerderij met grond is inderdaad toch nog niet voorbij … Er zijn nog perspectieven, 3 eigenlijk: ofwel doen de huidige eigenaars nog een efforreke en laten ze hun goed hart zien, ofwel slagen we erin om met een coöperatieve van de buurt het pand te kopen, ofwel koopt de nieuwe eigenaar van het kasteel deze kleine enclave binnen het domein voor de buurt.
Permaculturalisten zijn niet naïef, dan toch gedreven. En aanhouders. Die winnen altijd. Altijd?
Wordt vervolgd!
