Hoe bepaal je waar je op vakantie gaat? Hoe bepaal je of je naar warme oorden trekt, verre stranden, of dichter bij huis, maar betaalbaar? Moet het interessant en chillen zijn of wil je een heuse stapvakantie, dagelijks bergen en bossen verslinden? Of zoek je permacultuurvrienden op, omdat zij al jaren een project runnen in Hongarije, en je via Facebook mooie foto’s zag, waardoor je nog meer geprikkeld wordt …
Wij kozen voor het laatste. Als bij toeval.
Eigenlijk wilden we naar Italië, daar hebben ze lekkere pasta en pizza, dus op etensvlak voor onze kinderen van 5 en 11 een paradijs. En ook voor onszelf. Een min of meer verstaanbare taal en mooie plekken alom, of je nu voor de bovenkant van de laars kiest, de plaats waar de enkel overgaat in de voet of het puntje waar de teen zit.
Ook bij permaculturisten staat de boog niet altijd gespannen, dus … om een of andere goeie reden ging ik in februari (het was toen om 18u al donker) na een dagcursus op de terugweg nabij station Dampoort van Gent, naar de dichtstbijzijnde frituur Gent Dampuurte. Lekkere friet, waar dus ook permaculturisten op een zwak moment voor kunnen vallen.
Njammie, ik zat net neer met mijn lekker bakje friet, toen ik in mijn ene ooghoek Roeland zag staan en in mijn andere ooghoek Milady. Twee toffe mensen, maar zij behoorden in Hongarije te zitten en toch zeker niet hier. We keken mekaar aan alsof we spoken zagen. Roeland piepte ”Het Voedselbos” alsof hij dacht dat ik niet meer wist vanwaar ik hem zou kennen, zo geheel uit de context gerukt. ”Ik weet het, ik weet het”, stamelde ik, ook amper tot meer in staat. Enfin, toen Milady spontaan een knuffel kwam geven, was het ijs weer gebroken en kletsten we wat bij en stapte ik tien minuten later met wat foldertjes en visitekaartjes van Hunza–ecolodge in Hongarije naar buiten, “want jij hebt wel goede contacten in het milieu waar je wat promotie kan voeren”.
Drie weken later reserveren we twee weken op de glamping van Roeland en Milady in Baryani in Hongarije. Want Italië is te duur en Hongarije is een toffe plek om naartoe te gaan, om te chillen, te zwemmen, Hongaarse cultuur en geschiedenis te leren kennen, en andere toffe uitstappen te doen. ’s Morgens genietend van een bio-huisgekweekt-huisgemaakt-lokaal-regionaal-en-fantastisch lekker- ontbijt, terwijl de permacultuuromgeving je van het ene in het andere interessante gesprek brengt en je weer veel inspiratie krijgt van anderen dan diegenen die je in België tegenkomt.
Na twee nachten Boedapest nemen we de trein ernaartoe. Blijkt er nog een bekende zijn van de jaarcursus ’Natuurlijk tuinieren’ en de lesgeverscursus op Yggdrasil, Kathleen. Zij logeert in de boomhut, waar je zo graag zelf in had verbleven, om te vergelijken met de boomhut die je vorig jaar maakte in eigen tuin in plaats van op reis te gaan (zie beeldreportage in volgend Permacultuur Magazine, nr 12 van 21 september 2018). En blijkt ook Kenneth hier deze zomer vrijwilligerswerk te doen. En komen volgende week Tristan en Sabrina, ook voor het eerst naar Hunza.
Vijf jaren geleden volgden Tristan, Kenneth, Roeland, Milady en ikzelf de PDC-cursus in Nokere in het Voedselbos, nu ontmoeten we mekaar al met zijn vijven in iemands eindproject in Hongarije. Een mini-reünie om u tegen te zeggen.
Permacultuur, eens je weet waarover het gaat, de principes, en alles wat bij permacultuur in de breedte komt kijken, laat het je nooit meer los. Je bent gebeten, je wordt erdoor geïnspireerd, het verandert je levensstijl en beheerst je leven.
En dat uit zich niet alleen in de keuze van de cursussen en de mensen die je er ontmoet, maar dat zie je ook aan de keuze die je maakt voor je vakantie. En het garandeert je een fijne tijd!
Karin Hanus